Ben net terug van 3 weken Pyreneeën met mijn goede vriendin Mari. Doel van de trip was om te kijken of het de moeite waard is om er te gaan wonen. Ook wilde we ons laten inspireren door een 2-tal leefgemeenschappen. Als eerste gingen we op bezoek bij La Borie Noble. Gesticht in 1962 door Gandhi volgeling Lanza del Vasto. Deze gemeenschap 400 hectare groot ligt verscholen in de bergen van Languedoc nabij Montpelier. Het heeft wat weg van een klooster. Waar in 1979 hier nog 100 bewoners leefden zijn er nu nog zo'n 12 vaste bewoners over. Variërend in de leeftijd van 20 tot 80 jaar. Nieuwe bewoners zijn dus welkom! Ook zijn er een 10 tal vrijwilligers die er variërend van 2 weken tot een jaar meeleven. Er wordt geleefd volgens het principe van geweldloosheid. Iedereen draagt evenredig z'n steentje bij en wordt er geprobeerd zo zelfvoorzienend mogelijk te leven. Zo wordt er kaas gemaakt van de melk van eigen koeien. Er is een bakkerij die brood verkoopt in het dorp. Ook is er een grote tuin waarin groenten en aardappels worden verbouwd. Ook zijn er fruitbomen. Appels,wortels en aardappels worden opgeslagen in de kelder zodat er de hele winter van gegeten kan worden. Desondanks worden er nog veel producten van buiten gehaald, zoals linzen, bonen, granen en oblieën. Er is een vast dagritme waarbij meditatie/gebed (los van alle godsdiensten), samen werken, eten klaar maken en eten een vast onderdeel van de dag zijn. Elk uur wordt de klok geluid en is de bedoeling dat je een minuutje je werk stil legt en stil bent voor innerlijke reflectie. Elke zaterdag avond is er volksdansen, zang of verhalen vertellen. 

Kijkje in de keuken, hoofdgebouw en wasruimte

Mari en ik draaiden gewoon mee in het dagelijks leven. Zo hielpen we mee met snoeiwerk, schoonmaken en het doen van de handwas. De vaste bewoners hadden veelal hun eigen bezigheden. Wij werkten voornamelijk met de andere vrijwilligers. Wel zagen we de vaste bewoners bij het ochtend en avondgebed en het middageten. Ik vond het heel inspirerend om een weekje mee te leven. Het samen zingen, bidden en eten vond ik fijn al hoeft het voor mij niet elke dag. Desondanks vond ik dat er wat te weinig echt gedeeld werd op zielsnivo. Een cirkel gesprek waarbij de deelnemers delen wat er in hun binnenste omgaat zou niet verkeerd zijn denk ik. Hierdoor kunnen energieën die vast zitten of in de lucht hangen maar niet uitgesproken worden lucht krijgen en weer gaan stromen. Wil je wat meer te weten komen over deze gemeenschap, Mark Shepard heeft er in 1979 een boekje over geschreven, welke hier online te vinden is,  en ik kan uit ervaring vertellen dat het er nu nog net zo aan toe gaat.

De traditionele handwas