Mijn nieuwe website: lonelyfeather.nl

Met trots heb ik onlangs mijn nieuwe persoonlijke website gelanceerd: lonelyfeather.nl
 
Lonely Feather is mijn  spirituele naam die ik in 2012 in een visioen kreeg. Via deze website wil ik andere mensen helpen/coachen om te leven vanuit hun natuurlijke basis. 
 
In de afgelopen 15 jaar heb ik veel gedaan en geleerd om bij mijn eigen natuurlijke basis te komen.  Geleidelijk ben ik een meer natuurlijke leefstijl gaan leven, dichter bij mijzelf, beter in mijn lijf en beter voor mijzelf zorgen. Nu voel ik de wens om het geleerde uit te dragen. 
 
 

Earth Surfing – Een momentje van verwondering

Op een ochtend deze zomer, tijdens het wandelen verwonderde ik me dat ik maar met 2 voeten in verbinding met deze reusachtige aarde sta. En dit terwijl zij met een enorme vaart rond draait en ook nog eens idem dito om de zon draait. Hoe bijzonder is dat, en wij (en ik 🙈) ons maar druk maken in dit kleine landje.
 
Ik heb het even opgezocht, we draaien in 24 uur met zo’n 1666 km/uur in het rond. De aarde draait met 110.000 km/uur rond de zon. En ons zonnestelsel beweegt met 800.000 km/uur door de Melkweg.
 
Onvoorstelbaar dat we NU – OP DIT MOMENT met deze snelheden door het heelal razen en dat we hier vrijwel niks van merken!

Stilte voor de storm

Vandaag ben ik wederom vroeg opgestaan omdat het een hele mooie dag gaat worden en inmiddels ook is! Om kwart voor 8 zit ik op mijn vouwfiets om naar het bos te fietsen. Als ik aankom besluit ik eerst te gaan mediteren en zetel ik me net als gisteren in het warme ochtendzonnetje die aangenaam op me schijnt.
 
In de meditatie voel ik me al snel zakken in mijn rust. Lees verder

Lekker naar buiten in de natuur


Deze ochtend was ik lekker in de natuur met mijn hondje en kon het niet laten om mijn blijheid en ongevraagde adviezen de wereld in te werpen. Natuurlijk maak ik me ook zorgen nu midden in de Corona crisis. Vooral om mijn ouders. Tot nu toe is er echter in mijn familie en kennissen kring nog niks aan de hand. Maar vooral wil ik me richten op de positieve en mooie dingen van het leven.

Een pas op de plaats


Mijn lichaam moe en mijn hoofd vol van de dag, besluit ik mijzelf en mijn hondje nog even uit te laten.

Telkens weer wordt ik verrast door de frisheid en energie die de buitenlucht me geeft, dit keer nog iets warm van de lente dag. Ik loop door het bos waar de bomen zich als silhouetten sprookjesachtig afsteken tegen de grijsblauwe hemel.

Als diamanten vonkelen de sterren door de bladerloze takken heen. Ik zie orion, betelgeuze, mijn favoriete ster Sirius en Venus die als een zaklamp zo vel, helderder dan normaal lijkt te schijnen.

Dit bijzondere schouwspel doet alle zorgen van vandaag verbleken en ik geniet ontzettend van dit moment. Er komt een gedachte in me op dat we een tijd van bezinning tegemoet gaan. Op 1 of andere manier voelt het kloppend, alsof de wereld het nodig heeft om even stil te staan.

Een pas op de plaats.

Prins of Dwaas


Dank aan Ine Timmerman voor dit mooie verhaal dat ze schreef voor Conscious magazine. Herkenbaar, haha, vanuit hoe mijn ex me soms zag. En ook herkenbaar hoe ik zelf als een blad aan de boom om kan slaan in hoe ik de ander ervaar.

——————

Prins of Dwaas

Mijn geliefde. Mijn prins op het Witte paard. Ik laat mezelf
betoveren doof zijn huid, zijn haar, zijn geur, zijn stem….
En dan zegt hij iets stoms. Vind ik. Het is alsof de hele roze
bril in één klap niet meer te vinden is. Wat een malloot. ‘Zie je
wel, ik voel totaal geen connectie met hem. Hij laat me alleen’.

Stop, Waar was ik?
Hoe kan zo’n aantrekking nou zo plots omslaan?

Als ik uitzoom en heel eerlijk kijk…. voelde het samensmelten
met hem heel fijn. Maar eigenlijk ook onvrij, want o wee, hij
moest wel voldoen aan het plaatje!
En het treft me direct: zowel het grijpen als het wegduwen
waren gekunstelde verhalen in mijn geest. Mijn geliefde is niet
alleen maar Mr Perfect. Hij is ook geen stompzinnige dwaas.
De werkelijkheid is volledig open. Ik geef toe dat ik geen idee
heb naar wie ik kijk.

Hij is een levend wezen met talenten, problemen, wit en
zwart, alles er op en eraan. lk kan hem net zo liefhebben, als
dat hij dood voor me neer valt. Hij kan iets moois zeggen of
me ontzettend kwetsen. En dat wilde mijn ‘kleine ik’ niet zien.
Maar hem werkelijk zien, is een bedding voor ware liefde.
lk haal diep adem. Ik sta de openheid toe. En hoe eng ik dat
vind. lk voel het verlangen dat hij mijn perfecte man is, met
daarbij de net zo oneindige angst. En de ruimte daar omheen.
Allemaal ik.

Het is alsof ik hem voor het eerst zie.
lk geef mezelf over in zijn wijd open armen.

De kracht van stilte


Dit mooie verhaal, uit het oude America van de indianen, over de kracht van stilte wil ik graag even delen.

Ik heb geleerd in mijn opvoeding, op school en op feestjes om in discussie te gaan met anderen, de ander niet uit te laten praten. Nog regelmatig betrap ik mij er op de ander niet uit te laten praten of niet te luisteren naar wat de ander te zeggen heeft, zo ingesleten is dit patroon.

Hoe onbevredigend voelt het als aan het einde van de discussie de kampen nog steeds even ver van elkaar verwijderd zijn en de harten gesloten.

Onderstaande vertelling uit het oude America van de Indianen herinnert mij er aan wat de kracht van stilte is, de kracht van luisteren, de kracht van open staan voor de ander, de kracht van stil durven zijn.

Wij in het algemeen en politici in het bijzonder kunnen hier nog veel van leren.
—–

A Native American Narrative about Silence:

We Indians know about silence. We aren’t afraid of it. In fact, to us it is more powerful than words. Our elders were schooled in the ways of silence, and they passed it along to us. Watch, listen, and then act, they told us. This is the way to live.

With you, it’s just the opposite. You learn by talking. You reward the kids who talk the most in school. At your parties, everyone is trying to talk. In your work, you are always having meetings where everyone interrupts everyone else and everyone talks five, ten, or a hundred times. You say it is working out a problem. To us it just sounds like a bunch of people saying anything that comes into their heads and then trying to make what they say come around to something that makes sense.

Indians have known this for a long time. We like to use it on you. We know that when you are in a room and it is quiet, you get nervous. You have to fill the space with sound. So you talk right away, before you even know what you are going to say.

Our elders told us this was the best way to deal with white people. Be silent until they get nervous, then they will start talking. They will keep talking, and if you stay silent, they will say too much. Then you will be able to see into their hearts and know what they really mean. Then you will know what to do.

[White people] don’t like silence or empty space. They like to argue. They don’t even let each other finish sentences. They are always interrupting, and saying, ‘well, I think…’

To Indians this is very disrespectful and even very stupid. If you start talking, I’m not going to interrupt you. I will listen. Maybe I will stop listening if I don’t like what you are saying. But I won’t interrupt you.

When you are done I will make my decision on what you said, but I won’t tell you if I disagree with you unless it is important. Otherwise I will just be quiet and go away. You have told me what I need to know. There is nothing more to say.

But this isn’t enough for white people. They want me to tell them what I think about what they are thinking, and if they don’t agree with me, they want to talk more and try to convince me.

You don’t convince anyone by arguing. People make their decision in their heart. Talk doesn’t touch my heart.

People should think of their words like seeds. They should plant them, then let them grow in silence. Our old people taught us that the earth is always speaking to us, but that we have to be silent to hear her…

Do you hear the sound of the prairie? That is a great sound. But when I’m talking, I can’t hear it.

Verlichting

Verlichting is voor mij het lichter maken van mijn lijden

Het lijden
– dat ik het leven niet wil accepteren zoals het is
– dat ik niet goed genoeg ben
– dat ik niet mooi genoeg ben
– dat ik niet aardig genoeg ben
– dat ik bang ben dat anderen over mijn grenzen gaan
– dat ik bang ben om afgewezen te worden

Verlichting is voor mij dat ik hier mijn licht op laat schijnen. Op mijn donkere kanten die ik al mijn hele leven liever niet wil zien. Dat ze in mijn volle bewustzijn mogen komen.

– Dit is wie ik nu ben!
– Een mooie man die ik omarm met al zijn donkere kanten
– Deze mooie man mag er zijn!

Dat is voor mij Verlichting

Het leven na een bijna dood ervaring.

Ik las op de site van animalfreedom een inspirerend verhaal over Joop Boer die een bijna dood ervaring had. Het sterkt mij weer in de overtuiging dat er in ons een ongelimiteerde doch vaak ongebruikte potentie, inzicht en creativiteit schuilt. We benutten het niet omdat we worden overvoerd met prikkels van buiten af. Dit geld voor mij ook nog het meest van de tijd. Daarom inspireert mij dit verhaal ook zo.

Zie dit verhaal op animalfreedom.org.

Zelfreflectie


“Ik ben goed bezig. Ik snap niet dat anderen ook niet doen. ”

Als er dingen niet in de haak zijn, zijn we geneigd om de vinger van ons af te wijzen.  Het is makkelijk je eigen handelen te vergelijken met een ander die in jou ogen minder goed bezig is. Maar ben je in staat ook jezelf te vergelijken met iemand die verder gaat als jij? Of zeg je dan.  ‘Ja maar, dat gaat me wel heel ver’ of  ‘ik ben de Paus niet’.

Ons zelf in de spiegel zien is niet onze sterkste kant. Zelfs al we echt naar ons zelf proberen te kijken lijden we aan een soort van Anorexia. We kunnen onszelf blijkbaar niet objectief bekijken.  Zelfreflectie is heel goed mogelijk door kritiek van anderen te ontvangen in plaats van af te wuiven of terug te kaatsen. Dit is niet zo makkelijk. Er wordt wat afgepraat over wat anderen allemaal niet goed doen. Maar als we worden geconfronteerd met eigen falen dan is de ruimte te klein. Terwijl het eigenlijk heel moedig is om je eigen falen toe te geven. Dat is het hem nu juist. We zijn zo bang om aan de schandpaal genageld te worden, oftewel metaforisch gezien, dood te gaan, dat we niet bereid zijn om onze fouten toe te geven. Angst is hier blijkbaar de drijvende kracht. Deze angst heeft zich collectief genesteld  in de samenleving en is heel goed te zien in de Media en Politiek en iets lastiger (het komt nu wel heel dicht bij) gewoon bij jezelf en je omgeving. Zolang we deze angst niet aangaan zal er altijd een gevoel van onvrede en onbehagen in ons blijven bestaan en zal de spiegel ergens op een donker plekje op zolder blijven staan.

Zelfbewust versus Zelfvoorzienend


Ik ben al een tijdje aan het twijfelen of mijn site nu zelfbewustleven.nl of zelfvoorzienendleven.nl moet heten. Het begon met zelfvoorzienendleven. Toen dacht ik dat dat niet helemaal de lading dekte. Volgens de Dikke Van Dale betekent het “in staat in eigen behoeften te voorzien“. Dus daarom maar zelfbewustleven gekozen. Nu twijfel ik toch weer. Ik neig nu zelfs weer meer naar zelfvoorzienend.

Waarom? Als je zelfvoorzienend leeft dan hou je ook rekening met alles wat is en leeft om je heen. Waarom? Mensen, dieren, dingen en de natuur zijn met elkaar verbonden.  Als we deze verbinding negeren dan wreekt zich dat een keer.  Ik heb geloof ik geen woorden nodig om dat uit te leggen.  Dus in mijn visie is  “in eigen behoeften voorzien” meer dan alleen je eigen primaire behoeftes als eten, onderdak, voortplanting etc maar ook in de behoeftes tot de verbinding en eenheid. Nu zul je zeggen, ja maar dat is niet een behoefte want we slaan al 2000 jaar elkaar de koppen in, dus blijkbaar hebben we aan deze mooie woorden geen behoefte. Ons ego heeft meestal de leiding over ons doen en laten en heeft korte termijn behoeften die worden geregeerd door angst en hebzucht. In werkelijkheid hebben we behoefte aan verbinding en eenheid. Dat is ons innerlijke zelf. Op de lange termijn is dat nl. ook beter voor onszelf. Als ik jou niks aandoe dan doe jij dat mij ook niet.  Willen we dus echt in onze behoeftes voorzien dan moeten we ons bewust worden dat het Ego een onecht zelf is en het innerlijke zelf het echte zelf dat zich niet laat leiden door angst en hebzucht maar door eenheid en verbinding.

Snijdt dit hout?

Blokhoofd


De afgelopen dagen waren ik en mijn laptop onafscheidelijk. Innig hebben we met elkaar doorgebracht. Met rode oogjes  zit ik nu om half 1 in de nacht dit berichtje te schrijven. De basis voor de site is gelegd.  Morgen komt een goede vriend van me op bezoek dus zal ik even niet meer achter mijn laptopje zitten. Nu lekker slapen.

Wat zie ik er hier lekker fris en fruitig uit.