Ik las op de site van animalfreedom een inspirerend verhaal over Joop Boer die een bijna dood ervaring had. Het sterkt mij weer in de overtuiging dat er in ons een ongelimiteerde doch vaak ongebruikte potentie, inzicht en creativiteit schuilt. We benutten het niet omdat we worden overvoerd met prikkels van buiten af. Dit geld voor mij ook nog het meest van de tijd. Daarom inspireert mij dit verhaal ook zo.
Zie dit verhaal op animalfreedom.org.
“Ik ben goed bezig. Ik snap niet dat anderen ook niet doen. ”
Als er dingen niet in de haak zijn, zijn we geneigd om de vinger van ons af te wijzen. Het is makkelijk je eigen handelen te vergelijken met een ander die in jou ogen minder goed bezig is. Maar ben je in staat ook jezelf te vergelijken met iemand die verder gaat als jij? Of zeg je dan. ‘Ja maar, dat gaat me wel heel ver’ of ‘ik ben de Paus niet’.
Ons zelf in de spiegel zien is niet onze sterkste kant. Zelfs al we echt naar ons zelf proberen te kijken lijden we aan een soort van Anorexia. We kunnen onszelf blijkbaar niet objectief bekijken. Zelfreflectie is heel goed mogelijk door kritiek van anderen te ontvangen in plaats van af te wuiven of terug te kaatsen. Dit is niet zo makkelijk. Er wordt wat afgepraat over wat anderen allemaal niet goed doen. Maar als we worden geconfronteerd met eigen falen dan is de ruimte te klein. Terwijl het eigenlijk heel moedig is om je eigen falen toe te geven. Dat is het hem nu juist. We zijn zo bang om aan de schandpaal genageld te worden, oftewel metaforisch gezien, dood te gaan, dat we niet bereid zijn om onze fouten toe te geven. Angst is hier blijkbaar de drijvende kracht. Deze angst heeft zich collectief genesteld in de samenleving en is heel goed te zien in de Media en Politiek en iets lastiger (het komt nu wel heel dicht bij) gewoon bij jezelf en je omgeving. Zolang we deze angst niet aangaan zal er altijd een gevoel van onvrede en onbehagen in ons blijven bestaan en zal de spiegel ergens op een donker plekje op zolder blijven staan.
Hoe sta ik in de maatschappij?
Dat is een goede vraag. Ik ben een hele tijd boos geweest op de maatschappij. Deze boosheid is geleidelijk aan het overgaan naar acceptatie. De onmacht om dingen in de maatschappij te veranderen is overgegaan in de macht om zelf in het klein dingen te veranderen. Dat is wat ik nu wil en waar ik in geloof. Ik kan misschien niet direct de maatschappij veranderen maar wel degelijk de mensen om mij heen. Toch heb ik nog steeds geen goed antwoord hoe om te gaan met onrecht. Ik wil er wat aan doen maar niet meer met boosheid. Ik weet nu dat met boosheid dezelfde tegenkracht/macht aan de andere zijde wordt opgeroepen. Uiteindelijk bereik je er niks mee. Hoe dan? Ik heb er nog geen goed antwoord op. Wat doe ik als er iemand op straat in elkaar wordt geslagen. Ik probeer er wat aan te doen. Wat doe ik als mensen in Palestina onder erbarmelijke omstandigheden leven? Ik heb besloten om geen Israelische producten meer te kopen. Maar is dat voldoende? Lees verder
Hier wordt ook nog aan gewerkt.
Zelfbewust & voorzienend Leven. Een hele mond vol. Voor elk van de woorden geef ik wat uitleg.
Zelfbewust
Wie ben ik, wat wil ik en wat doe ik hier op aarde. Hordes mensen stellen zichzelf deze vraag. Dat is ook niet zo gek want van ons ouders krijgen we slechts te horen dat we hier op aarde zijn om te werken om later een huis te kopen en kinderen te krijgen. Heel veel meer antwoorden krijg je niet. Dus moeten deze hordes, eenmaal volwassen, zelf op zoek gaan naar deze antwoorden. Dus ook ik.
Ik geloof dat we allemaal met elkaar verbonden zijn via het nulpuntveld / universum / Al of hoe je het ook maar wilt noemen. Zelfs de wetenschap krijgt steeds meer aanwijzingen voor de onderlinge verbinding tussen mens, aarde, dier en kosmos. Dit besef van eenheid zijn we kwijt geraakt. We zijn zo bezig ons ego te bevredigen dat ons diepere zelf er slapjes bij staat. Op de lange termijn is dit destructief voor ons zelf en de mensen, dieren en dingen om ons heen.
Dus wat versta ik onder zelf? Dat ben ik en alle aspecten daarvan en de verbondenheid met alles om me heen. Zelfbewust is dat je daar bewust van bent. Dus niet alleen van jezelf als individu maar ook jezelf als onderdeel van de gemeenschap, aarde en kosmos. Als ik iets doe voor mezelf dan hou ik dus ook rekening met de dingen/mensen/dieren om me heen. Doe ik dat niet dan zorg ik niet goed voor mezelf. Waarom niet? Als ik anderen slecht behandel dan is de kans groot dat anderen mij ook niet goed behandelen. Als ik de natuur niet respecteer dan corrigeert de natuur mij vanzelf een keer.
Hoe pas ik dit allemaal dan toe? Tja, dit was natuurlijk allemaal theorie en de praktijk is weerbarstiger. Het begint allemaal bij bewustzijn. Zolang ik me niet bewust ben van mijzelf, mijn ego, de mensen en dingen om mij heen hoe kan ik er dan rekening mee houden. Mijn doel is dan ook om steeds bewustzijn te verhogen. Door meditatie, lichaamsbeweging en contact met de natuur lukt me dat steeds beter. Al ontbreekt het me nog steeds nog aan voldoende discipline. Daar wordt aan gewerkt (-: Bewustwording is ook niet altijd fijn omdat ook de mindere kanten van jezelf aan het licht komen. Gaandeweg ben ik erachter gekomen dat de pijn van openbaring van zo'n blinde vlek al snel overgaat in een gevoel van bevrijding.
Alleen is maar alleen. Mensen maken meestal deel uit van een gemeenschap. Idealiter vind ik dat de grootte ervan een beetje in de orde van grote van dorpen en steden van 100 jaar geleden zou moeten zijn. Dus niet te massaal en te groot omdat anders de binding tussen mensen/dieren en land verdwijnt en uiteindelijk ook het diepere besef van jezelf en de verbinding die we allen met elkaar hebben. Moeten we dan al deze grote steden afbreken. Dat hoeft niet. De functie van bestaande wijken kan bijvoorbeeld worden aangepast zodat er weer gemeenschapszin ontstaat in zo'n wijk. In nederland zijn er al behoorlijk wat initiatieven die zich er mee bezig houden. Bijvoorbeeld Transition Towns. Transition Towns zijn gebaseerd op de kracht van de lokale gemeenschap.
Voorzienend De basisbehoeften van eenieder zijn voedsel, water, veiligheid en onderkomen. Het geeft bevrediging om met deze basisbehoeften bezig te zijn en hier zelf (met de gemeenschap) voor zorg te dragen. Het bestendigt de band met de aarde en alles wat er op leeft. In de huidige maatschappij weten we eigenlijk nauwelijks waar ons voedsel vandaan komt en hoe het geproduceerd is. Er is geen binding met de mensen en dieren die dit voedsel produceren en het welzijn van deze mensen en dieren komt hierdoor sterk onder druk te staan. De waarden die voor ons en onze naasten en omgeving gelden, hanteren we niet voor al die andere mensen en dieren die voor ons voedsel en alle het andere wat we nodig hebben zorgen. We zouden het misschien wel willen maar we kunnen het niet controleren en voorts betalen we het liefst ook het minst voor ons stukje vlees of onze koffie. Klinkt allemaal dramatisch maar dat is het eigenlijk ook wel. Zeker voor de mensen in derde wereld landen die voor een appel en een ei zich kapot werken. Maar ook voor ons zelf. Uiteindelijk krijgen we zelf de rekening gepresenteerd. Hoe, bv. door de vluchtelingenproblematiek en daarmee samenhangende problemen, door milieurampen. We zijn in de huidige maatschappij ook steeds afhankelijker geworden van het grote systeem. Als de elektriciteit of het internet uitvalt dan is gelijk de hele samenleving ontregeld. Ook de voedselvoorziening is zodanig gecentraliseerd dat er maar iets hoeft te gebeuren of de schappen in de winkels blijven leeg. In de afgelopen 65 jaar is de samenleving langzaam steeds meer gecentraliseerd. We weten dus ook helemaal niet wat er fout zou kunnen gaan in een nog zo'n jonge gecentraliseerde samenleving. Beter zou het zijn als lokale gemeenschappen voor een groot deel zelf zorg dragen voor hun voedsel, energie en productie. Als er in 1 gemeenschap iets mis gaat dan heeft dat weinig invloed op de omringende gemeenschappen. Tevens kunnen andere gemeenschappen dan ook hulp bieden. In onze samenleving valt er weinig hulp te bieden als het hele land plat ligt. Veel mensen zullen zeggen. Maar wanneer gebeurt dat nou dat de elektriciteit of het internet uitvalt. Bedenk eens hoe kwetsbaar onze huidig samenleving is tijdens natuurrampen, crisis of oorlog of aanslagen.
Leven Leven is een kunst/opgave. Vanaf dat we jong zijn wordt ons ingeprent wat de horen te doen, dat we moeten presteren dat we veel geld moeten verdienen etc. Rond ons 20e zijn de meeste geneigd om hier ook naar te leven. Rond het 40e jaar komen veel mensen erachter dat ze nooit hebben gekeken naar wat ze nu zelf precies willen. Hoe komt dat? Het wordt ons simpelweg niet geleerd, niet op school en niet door ons ouders. Natuurlijk wordt het wel gevraagd als je jong bent maar dan in de context van geld verdienen, presteren, competitie etc. Als jong mens weet je niet beter en denk je dus dat dit de enige mogelijkheden zijn waar je uit kan kiezen. Veel mensen leven dan ook een leven wat hun is opgelegd of aangepraat. Veel mensen hebben daar vrede mee. Echter is er ook een hele grote groep mensen die zich afvraagt waarom de samenleving is als ze is, waarom zij zijn zoals ze zijn. Waarom er zoveel onbegrip, competitie, agressiviteit en afgunst is. Waarom we elkaar liever met de knuppel de hersens in slaan dan een vredespijp te roken. Zo ook ik.
Ik ben al een tijdje aan het twijfelen of mijn site nu zelfbewustleven.nl of zelfvoorzienendleven.nl moet heten. Het begon met zelfvoorzienendleven. Toen dacht ik dat dat niet helemaal de lading dekte. Volgens de Dikke Van Dale betekent het “in staat in eigen behoeften te voorzien“. Dus daarom maar zelfbewustleven gekozen. Nu twijfel ik toch weer. Ik neig nu zelfs weer meer naar zelfvoorzienend.
Waarom? Als je zelfvoorzienend leeft dan hou je ook rekening met alles wat is en leeft om je heen. Waarom? Mensen, dieren, dingen en de natuur zijn met elkaar verbonden. Als we deze verbinding negeren dan wreekt zich dat een keer. Ik heb geloof ik geen woorden nodig om dat uit te leggen. Dus in mijn visie is “in eigen behoeften voorzien” meer dan alleen je eigen primaire behoeftes als eten, onderdak, voortplanting etc maar ook in de behoeftes tot de verbinding en eenheid. Nu zul je zeggen, ja maar dat is niet een behoefte want we slaan al 2000 jaar elkaar de koppen in, dus blijkbaar hebben we aan deze mooie woorden geen behoefte. Ons ego heeft meestal de leiding over ons doen en laten en heeft korte termijn behoeften die worden geregeerd door angst en hebzucht. In werkelijkheid hebben we behoefte aan verbinding en eenheid. Dat is ons innerlijke zelf. Op de lange termijn is dat nl. ook beter voor onszelf. Als ik jou niks aandoe dan doe jij dat mij ook niet. Willen we dus echt in onze behoeftes voorzien dan moeten we ons bewust worden dat het Ego een onecht zelf is en het innerlijke zelf het echte zelf dat zich niet laat leiden door angst en hebzucht maar door eenheid en verbinding.
Snijdt dit hout?
De afgelopen dagen waren ik en mijn laptop onafscheidelijk. Innig hebben we met elkaar doorgebracht. Met rode oogjes zit ik nu om half 1 in de nacht dit berichtje te schrijven. De basis voor de site is gelegd. Morgen komt een goede vriend van me op bezoek dus zal ik even niet meer achter mijn laptopje zitten. Nu lekker slapen.
Wat zie ik er hier lekker fris en fruitig uit.
