Het einde van een tijdperk

Ik wil even stil staan bij de onbekende vrouw die Johan D met zijn woorden en daden onlangs beschadigde. Eeuwen lang hebben mannen vrouwen misbruikt en zelfs nu is het nog alom aanwezig. Ik ken zelf nogal wat vrouwen die last hebben gehad van seksueel misbruik en ook in mijn eigen familie was het er. Veel mannen, waaronder ik, hebben in min of meerdere mate een Johan D in zich. Ook ik heb in mijn leven de grens van vrouwen niet altijd gerespecteerd. Ik had daar weinig bewustzijn op. Er was een zekere hardheid in mij die onder andere is gevormd door het dominante manvoorbeeld dat ik had van mijn vader en van de maatschappij. Als man hoorde je te vermannen. Huilen was voor meisjes. Nu voel ik best wel wat schroom om dit allemaal te delen. Het lijkt makkelijker om het heilige boontje uit te hangen en te roepen hoe slecht deze mannen zijn. Echter lost dat in mijn ogen niet veel op. Belangrijker volgens mij is dat mannen verantwoording afleggen voor hun gedrag. We moeten als man de blik naar binnen gaan richten, niet de held uithangen. Ook mannen die zeggen dat ze dat nooit zouden doen. Wellicht ben je een mee-lacher of praat je de dingen goed. Je kunt diep in jezelf kijken of er toch ook een donker stuk zit dat niet graag gezien wil worden. Ook ik heb dat gedaan. Volgens mij projecteren we allemaal(nou ja bijna) onze eigen donkere kant naar buiten toe, op de ander. Het kwaad in ons, is onze blinde vlek die we niet willen of kunnen zien. Kijk naar de kerk en het eeuwen lange (kinder)misbruik. Maar ook nu nog lijkt het seksueel misbruik nog in de haarvaten van onze samenleving te zitten.

Ik heb gemerkt dat het zien en (h)erkennen van mijn donkere kant helend werkt. Bewust te worden hoe sterk deze kant verankerd in mij zit, in mijn familielijn en in ons collectieve DNA. Door eerlijk en oprecht naar mijzelf te zijn kan ik me langzaam bewust worden van deze ‘destructieve’ kant en kan ik er bewust voor kiezen dat ik deze kaart(kant) niet meer uit wil spelen.

Ik vermoed dat Johan D in zijn leven heeft gemerkt dat onkwetsbaarheid en botheid hem meer voordelen gaf. Zijn omgeving gaf hem dat kennelijk zo goed terug dat hij hier later voor werd gevraagd in allerlei TV programma’s. Hij was zo zeker van zichzelf dat hij dacht ook met dit ‘sterke’ verhaal weg te komen. Ik vermoed dat hij in zijn vroege jeugd zo hard is afgerekend op zijn kwetsbaarheid dat hij besloot zich nooit meer kwetsbaar te tonen en een hard schild om zich heen heeft gevormd. Iets wat ik en vele andere mannen in zekere mate dus ook hebben gedaan. De onaanraakbaarheid en onkwetsbaarheid hadden echter een grote prijs.

Kennelijk als iets uit balans is dan moet deze balans vroeg of laat hersteld worden. Ik denk dat dat nu gaande is, in het leven van Johan D, maar ook ook collectief in de maatschappij. Het einde van het tijdperk van macht en onaanraakbaarheid lijkt nabij. Niet alleen Johan D maar talloze mannen vallen van hun ‘onkwetsbare’ sokkel. Een nieuw tijdperk breekt aan waarin een nieuw balans gevonden moet worden. Een nieuwe tijdperk waarin mannen vrouwen (respect)eren, en andersom natuurlijk. Een nieuwe tijdperk waarin mensen erachter komen dat onkwetsbaarheid en onaanraakbaarheid een loden last is. Een nieuw tijdperk waarin vaders hun zonen leren respectvol met vrouwen om te gaan. Een nieuw tijdperk waarin vaders hun zonen leren dat NEE, NEE en nog eens NEE is.

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

*