Ik ben begonnen met een weekend Ayahuasca gevolgd door 9 dagen Vipassana meditatie in een tentje in mijn oude bos. Ayahuasca heb ik al ruim 5 jaar niet meer gedaan en ik was benieuwd wat het mij nu zou geven. We waren met 8 deelnemers en 4 begeleiders op een mooie plek in Drenthe.

Ayahuasca is een heel vies drankje en het woord betekent slingerplant van de ziel. En uit eigen ervaring kan ik zeggen dat dat zo is. Je maakt heel diep contact met aspecten van je ziel ofwel je hogere zelf die je in het dagelijks leven niet ervaart. Het is een mystieke ervaring. En let op, iedereen heeft zijn eigen unieke ervaring. Dus wat ik ervaren heb, ga jij niet ervaren. Laat je dus verassen wat jou innerlijke wereld jou wil vertellen.

 

Ook deze keer had ik een vergelijkbare ervaring als eerdere keren waarbij ik in een soort verlichte en compassievolle en observerende toestand kom.

 

Iets wat ik niet eerder heb ervaren in de Ayahuasca is dat ik mij bewust werd dat ik ook nog een lichaam had. In de ervaring die ik hierboven beschreef voel ik mijn lichaam nauwelijks. Laat ik mijn lichaam eens gaan voelen dacht ik en daar begon ik langzaam mee. Langzaam ging ik mijn hele lichaam voelen en ervaren. Het voelde alsof ik mijn lichaam heel duidelijk ging bewonen. Zie het als een opblaaspop die langzaam wordt opgeblazen, langzaam voelde ik elke uithoek in mijn lichaam. En dat voelde heel goed. Totdat mijn hele lichaam ging trillen. Dat trillen voelde heel fijn en voelde als een nog beter bewonen/voelen/ervaren van alle plekken van mijn lichaam. Bijna orgastisch. Het inzicht kwam dat ik dit bewonen van mijn lichaam al jaren in aan het oefenen ben via de Vipassana meditatie en hoe kloppend het is om de Vipassana na deze cermonie te doen.

 

De hele ’trip’ duurde ongeveer 5 uur. Na afloop kwamen er heel veel tranen van verdriet en geluk. Wat een reis en ik wist ook dat hij nog niet klaar was, dat ik hierna nog 9 dagen Vipassana zou gaan doen waarin ik de inzichten en ervaring zou kunnen integreren. Mijn dank gaat uit naar de liefdevolle begeleiding die er was van 4 ervaren begeleiders.

 

En ja die zondag namen we afscheid en sprak ik af met Sylvia, mijn lieve oude buurvrouw die voor mij een tent, matras, eigenlijk alles had geregeld. Ze bracht mij met haar auto en alle spullen naar de plek waar ik een jaar geleden nog woonde. Ik had even ervoor soep en fruit voor negen dagen in de winkel gekocht. Na de spullen uitgeladen te hebben ging ik rustig alles in orde maken om ’s ávonds vroeg naar bed te gaan. Op naar de 1e Vipassana dag. Op mezelf dus, voor het 2e jaar niet in een groep, maar alleen. En dat voelde voor nu heel kloppend.

 

Mijn indeling van de 9 dagen was, elke dag:

– ’s óchtends kwart voor vijf opstaan, lekker onder de warme douche want het was kkkkooooouud ’s óchtends

– half 6 een uur mediteren.

– Uur loopmeditatie naar het bos/meer.

– Uur bij het meer mediteren

– In het inmiddels opgekomen zonnetje het meer in

– Uur loopmeditatie terug

– Daarna ontbijt

– Daarna tot 17 uur afwisselend met korte pauzes 4 uur mediteren

– Soep/pauze

– Laatste uur meditatie

– Kampvuur maken en Goenka Vipassana Video kijken op mn telefoon. Deze video geeft uitleg, theorie en aanmoediging om door te gaan.

 

Zoals sommigen opgemerkt zullen hebben heb ik een andere indeling gekozen als de standaard Goenka Vipassana methode. Ook iets minder uren meditatie. Voor mij voelt dit precies passend. De loopmeditatie is voor mij tevens een oefening om in het dagelijks actieve leven lichaamsbewust te blijven.

 

En hoe zwaar waren wederom de eerste 3 Vipassana dagen!! Inmiddels het 6e jaar dat ik Vipassana doe vergeet ik dat toch telkens weer, gelukkig maar, haha. Het is niet makkelijk om de aandacht naar binnen te richten. En in het geval van Vipassana meditatie de volle aandacht op je lijf en je ademhaling. Het bewonen van je lijf dus. En hoe de mind protesteert om daar vooral niet aan mee te werken. Het helpt enorm dat mijn motivatie altijd 400% is. Niet uit strengheid maar uit zelfliefde, want ik weet inmiddels wat het me brengt. Ook niet ik moet het volhouden, uithouden en verbijten. Nee want dan moet je er gelijk mee stoppen. Nee, ik wil dit proces ingaan, naar de stilte, het zakken in mezelf. En hoe de mind, mijn mind, dit in eerste instantie aan het ondermijnen is. Doormiddel van weerstand, wat doe ik hier. Het is toch een kado aan mezelf? Ik kap ermee. Echter kon ik al heel snel voelen dat dit niet goed voelde en dat dit ik door wilde gaan.

 

Elke dag werd het ietsje makkelijker en zakte ik dieper in mijn lijf, in mijn voelen in het ervaren. Je leert elk plekje van je lijf te voelen. Of het nu pijn doet of lekker of zoemend of gevoelloos. Met je steeds sterker wordende observatievermogen lukt het steeds beter om te voelen maar ook omarmen. Eén van de oefeningen is namelijk om de volle aandacht op grove sensaties (pijn of druk) te richten en daar bij te blijven. Pijn komt er vrijwel altijd als je zo lang en vaak mediteert. In je knieën of je rug of nek of noem maar op. En je komt er achter dat het grootste gedeelte van de pijn mentale weerstand is van het niet willen voelen van die pijn. Op het moment dat je de weerstand laat gaan dan verdwijnt de pijn of je kan er gewoonweg heel goed mee zijn. Dat vind ik heel bijzonder om te ontdekken, hoe veel mentale lading er op pijn zit maar ook op kou bv. Waar ik me deze keer nog bewuster van ben geworden is de delen in mijn lichaam die gevoelloos zijn, die zich niet willen laten zien. Een soort blinde vlekken. Deze fysieke blinde vlekken, ben ik nu achter, zijn 1 op 1 verbonden met mijn blinde vlekken van mijn wezen. Het is nog veel lastiger om deze te ontdekken omdat je daar gewoon niks voelt. Zo’n plek is een soort zwart gat waar je niet bij kan. De rest eromheen voel je namelijk wel. Ik heb gaandeweg veel aandacht gegeven aan deze gebieden en voel dat hier de komende tijd (na de Vipassana) nog veel liefdevolle aandacht naar toe mag.

 

Verder leer je in deze Vipassana methode je lijf als een soort rontgenscanner te scannen. Van boven naar beneden, van links naar rechts, hoe je het maar wilt. En overal waar je scanner komt voel je je lijf, als een hele subtiele vibratie. Zo leer je vrijwel elk plekje te voelen, bv het middenkootje van je kleine teen. Maar ook in je lijf, je botten, zelfs je tanden. Doordat de scanner steeds nauwkeuriger wordt merk je dat pijn in je knie bijvoorbeeld op een andere of kleinere plek zit dan gedacht. Aanvankelijk lijkt het of de hele knie pijn doe maar het is maar een heel klein plekje. Heb ook gemarkt dat hierdoor de knie dan vanzelf meer gaat ontspannen. Door de pijn is er kennelijk verkramping en doormiddel van aandacht kan de kramp ontspannen. Hoe meer we dus bewust ons aandacht naar ons lijf richten hoe meer we bewust kunnen worden van verkrampte delen en deze kunnen en mogen ontspannen doormiddel van aandacht.

 

De 9e dag was ik blij stoppen. Zin om het ‘echte’ leven weer in te gaan. Ook weer zin in een warm bedje want de nachten waren behoorlijk kkkkoud. Ik voelde me desondanks super opgeladen, superenergiek en goed in mijn vel. Voel me inmiddels een week later nog steeds zo. Ook draag ik het verhoogde lichaamsbewustzijn nog bij me. Wel merk ik dat het dagelijks leven aan me trekt en het aandacht en focus vergt om bij mezelf te blijven. Ook hoe makkelijk ik over mijn grens ga. Toch lukt het me nu om er nog bewuster mee om te gaan, gas terug te nemen en ’s ochtends de tijd te nemen om een uur te mediteren om kalm en bewust de dag in te gaan.

 

Ik ben ontzettend dankbaar dat ik dit heb mogen en kunnen doen en kijk uit naar wat de Lente gaat brengen.