Vandaag ben ik wederom vroeg opgestaan omdat het een hele mooie dag gaat worden en inmiddels ook is! Om kwart voor 8 zit ik op mijn vouwfiets om naar het bos te fietsen. Als ik aankom besluit ik eerst te gaan mediteren en zetel ik me net als gisteren in het warme ochtendzonnetje die aangenaam op me schijnt.
In de meditatie voel ik me al snel zakken in mijn rust. Mijn lichaam voelt kalm en prettig aan. Als ik stiller wordt voel ik helemaal onder in mijn linker long een hele subtiele vastzittende energie, een soort knoop. Ik realiseer me dat dit dezelfde plek is waar al eerder bij mij een longontsteking is ontstaan en waarvoor ik in het ziekenhuis opgenomen moest worden. Ik besef dat deze plek een kwetsbare plek is geworden. Heel kort flits er een gedachte door me heen dat het Corona virus het op de longen voorzien heeft. Ik ga met mijn aandacht naar deze plek toe en observeer deze plek en het gebied er omheen. Ik voel meer ruimte komen in dit gebied, alsof de verkramptheid van de knoop losser wordt. Het voelt helend en ik herhaal dit nog een aantal keer.
Het uur vliegt om en ik voel me goed in mijn lijf zitten. De zon schijnt nog steeds vel en er staat een koude wind die ik door de straling van de zon heel goed kan hebben. Ik twijfel geen moment om mezelf uit te kleden, de kou toelatende en langzaam het water in te gaan. Eenmaal uitgekleed voelt de wind aangenaam aan en ik ben blij dat dat zo is. Mijn hoofd was daar kennelijk nog niet helemaal zo zeker van.
Ik ga langzaam het water in. Het water voelt prikkelend koud aan en ik merk dat ik dit goed kan toelaten. Er is geen verbetenheid. Er staan echter kleine golfjes. Op de grens van het water en de lucht, in mijn nek gebied, schommelt de kou heen en weer. In eerste instantie voelt dat onaangenaam en pijnlijk aan. Ik merk dat er angst op zit dat dit niet goed voor me is. Als ik er met mijn onverdeelde aandacht heen ga wordt het langzaam minder. Als ik mijn aandacht naar mijn lichaam breng merk ik dat ik de kou goed kan aanvaarden. Op een gegeven moment voelt het bijna als een warme sensatie en ik vraag me af of dit mijn interne kachel is die aanspringt. Ik voel me heel kalm worden (niet te verwarren met slaperig) en gevoelsmatig kan ik er wel 10 minuten in blijven. Dat doe ik niet en ga er na zo’n 2 minuten uit. Als ik er uit ga heeft de koude wind geen vat op me. Ik droog me rustig af en doe langzaam mijn kleren weer aan. Mijn lijf voelt aan alsof er vloeibare fishermens friend in mijn aderen is geïnjecteerd, alsof al mijn cellen uit hun slaap zijn gewekt.
Als ik terug naar huis fiets flitst er een besef door me heen dat er een zware storm aan zit te komen en dat ik me al mentaal en fysiek aan het voorbereiden ben. Niet wetende wat er allemaal op me af gaat komen besluit ik om de storm zo goed mogelijk door te komen.
De volgende ochtend
Mooi Louis om jou te lezen en die heerlijke bewuste aandacht en liefde bij jezelf, bij je lichaam. Wat een mooie rust zo voor de vermeende zware storm. Ik hoop dat het mee gaat vallen die zware storm. ❤
He lieve zus. Dankjewel dat is fijn te horen ❤