Deze mooie heldere ochtend ben ik er vroeg uit om naar het meer te wandelen met mijn hondje.

Daar aangekomen heb ik me comfortabel in het zonnetje genesteld en mijn meditatie timer op een uur gezet. Het is niet altijd rozengeur en maneschijn tijdens de meditatie, ik heb allerlei gedachten en merk dat mijn aandacht niet bij mijn lichaam is. Als ik daar op focus merk ik een licht zeurend ongemak in mijn lichaam. Heel subtiel maar groot genoeg om de meditatie af te willen breken, om het niet te hoeven voelen. Ik besluit om dit niet te doen, om te kijken waar dit ongemak zich huist in mijn lichaam, mijn aandacht er naartoe te brengen. Het ongemak zit in mijn borst- en maaggebied. Naarmate ik dit gebied en langer observeer en toelaat wordt het ongemak dat er huist lichter. Langzaam verleg ik mijn focus weer op andere plekken in mijn lichaam. Nog een aantal malen herhaalt dit proces van het voelen en toelaten van ongemak zich.

Aan het einde van de meditatie heeft de blauwe lucht plaats gemaakt voor grijze wolken. Er is een lichte teleurstelling, want de koude wind en de afwezigheid van het warme zonnetje maken dat ik niet veel zin heb om het water in te gaan. De gedachte komt in me op om dit keer maar niet te gaan, dat is ook goed. Toch besluit ik om me heel langzaam uit te kleden en te kijken of het lukt om de oprukkende kou toe te laten. Als het niet lukt of goed voelt dan kan ik het alsnog afbreken. Als ik inmiddels alleen nog maar mijn onderbroek en t-shirt aan heb, blijkt dat ik de koude goed heb kunnen toelaten. Het voelt als een kleine overwinning en de dip in het water is vervolgens een peulenschil. Ik droog me af en kleed me langzaam weer aan.

Als ik terug wandel voel ik elke vezel in mij lijf, een wolk van energie. Ik voel me tevreden en dankbaar.