Mijn geliefde. Mijn prins op het Witte paard. Ik laat mezelf
betoveren doof zijn huid, zijn haar, zijn geur, zijn stem….
En dan zegt hij iets stoms. Vind ik. Het is alsof de hele roze
bril in één klap niet meer te vinden is. Wat een malloot. ‘Zie je
wel, ik voel totaal geen connectie met hem. Hij laat me alleen’.

Stop, Waar was ik?
Hoe kan zo’n aantrekking nou zo plots omslaan?

Als ik uitzoom en heel eerlijk kijk…. voelde het samensmelten
met hem heel fijn. Maar eigenlijk ook onvrij, want o wee, hij
moest wel voldoen aan het plaatje!
En het treft me direct: zowel het grijpen als het wegduwen
waren gekunstelde verhalen in mijn geest. Mijn geliefde is niet
alleen maar Mr Perfect. Hij is ook geen stompzinnige dwaas.
De werkelijkheid is volledig open. Ik geef toe dat ik geen idee
heb naar wie ik kijk.

Hij is een levend wezen met talenten, problemen, wit en
zwart, alles er op en eraan. lk kan hem net zo liefhebben, als
dat hij dood voor me neer valt. Hij kan iets moois zeggen of
me ontzettend kwetsen. En dat wilde mijn ‘kleine ik’ niet zien.
Maar hem werkelijk zien, is een bedding voor ware liefde.
lk haal diep adem. Ik sta de openheid toe. En hoe eng ik dat
vind. lk voel het verlangen dat hij mijn perfecte man is, met
daarbij de net zo oneindige angst. En de ruimte daar omheen.
Allemaal ik.

Het is alsof ik hem voor het eerst zie.
lk geef mezelf over in zijn wijd open armen.