Na mezelf een tijdje teruggetrokken te hebben in mijn winterhol ben ik nu langzaam aan het ontwaken en heb ik behoefte om te delen hoe het met me is. Afgelopen 6 jaar waarin ik begonnen ben eenvoudig te leven in mijn Yurt waren de eerste echt authentieke jaren van mijn leven en ook de meest voldoening gevende. Echter zit ik de afgelopen 2 jaar wat minder in de flow. Op mijn vorige plek kreeg ik meer behoefte aan vrijheid om uit te breiden en gemeenschap.
Begin vorig jaar verhuisde ik naar een mooie plek in het bos met meer leefruimte en vrijheid om te doen en laten. Dat jaar stond in het teken van het opbouwen van de plek en landen, zo ook in de groep mensen die er woonde en die zich aan het uitbreiden was. Met mij kwamen er, in een tijdsbestek van een aantal maanden, 5 nieuwe bewoners bij. Ik vond het moeilijk al de energieën om me heen te laten voor wat het was. Ook mijn grens aan geven vond ik niet makkelijk. Ik kon niet goed omgaan met de emoties die opspeelden. Uiteindelijk is er een goede band ontstaan tussen de meesten van ons. Als er wat is staan we voor elkaar klaar. En dat voelt goed.
Ook heb ik een aantal mooie meewerkweekenden gehouden waarin ik zag waar mijn kracht en enthousiasme ligt. Ik vind het een mooie uitdaging om een groepsenergie te creëren waarin delen met de Praatstok een belangrijke rol speelt. Door je kwetsbaar naar elkaar op te stellen wordt er een hechte groepsband gecreëerd. Het vilten dat we deden was ik wat minder enthousiast over. De viltdoeken waren moeilijk droog te krijgen zo laat nog in het jaar. Ook was er nog maar een vierde af. Een enorme klus dus en ik realiseerde me dat daar mijn hart niet sneller van ging kloppen.
Medio september realiseerde ik me desondanks dat ik veel tijd had gestoken in de opbouw van mijn plek maar te weinig in spiritualiteit, mediteren en gelijkgestemden ontmoeten. Ook was mijn wens om in een intentionele gemeenschap te gaan wonen of er één op te zetten. Een gemeenschap waarin spiritualiteit, duurzaamheid en geweldloze communicatie centraal staan. Echter was deze op de achtergrond geraakt. Ik was uit de flow, het jaar had veel van me gevergd.
Toen ik daar bewust van werd besloot ik er even tussen uit te gaan. Mijzelf baden tussen inspirerende mensen op een inspirerende plek. Die plek was Tamera in Portugal. Een holistische ECO-community waar alle aspecten van het leven op een nieuwe en duurzame manier onder de loep worden genomen. Ik nam deel aan een meewerk 2-weekse waarin we in de tuin werkten, olijven gingen plukken maar ook lezingen en lessen kregen over essentiele Tamera onderwerpen. Deze trip in november vorig jaar was heel mooi en confronterend tegelijk. Meer dan 60 mooie mensen die allemaal min of meer dezelfde richting op willen. Aan een paar woorden heb je genoeg en dat is heel fijn. Tegelijkertijd nam ik mijn min of meer onbewuste patronen gewoon mee en liep daar dan ook aardig tegen aan.
Tamera is een gemeenschap waar open/vrije relaties worden gestimuleerd en ik ben dan ook goed mijn jaloezie tegen gekomen. Maar ook de angst voor afwijzing, onnodig beleefd zijn ten koste van mijn eigen flow en noem maar op. Ben dus ook aardig mijn pijn tegen gekomen. Gelukkig was er een hele mooie steencirkel met wel 90 mansgrote stenen. Ik had daar een favoriete steen waar ik me aan oplaadde en bij ging mediteren. Vaak waren er dan inzichten die rust en heling gaven. Ook kon ik met anderen praten over deze dingen en zag dat het nodig was om deze patronen in alle helderheid te aanschouwen. Een hele waardevolle tijd dus. Ik besef dat ik op zo’n plek als deze versneld kan groeien en leren omdat triggers er in voldoende mate aanwezig zijn. Ik besef dat de tijd daar nu echt rijp voor is.
Daarna ben ik nog een weekje naar een kleine zuster gemeenschap van Tamera geweest. Na 2 weken Tamera had ik eigenlijk meer behoefte aan rust en alles op een rijtje zetten en niet aan weer nieuwe mensen. De eerste 2 dagen dacht ik, wat doe ik hier. De sfeer was nogal bedrukt en ik nam een afwachtende houding aan wat energie vrat. Ik merkte dat iedereen dat deed en besloot om dit om te keren. Ik uitte me, liet mijn enthousiasme toe en voelde dat ik gezien werd. De laatste dag merkte ik dat ik er helemaal bij hoorde en dat ze me graag wilden dat ik nog even bleef. Een heel fijn gevoel en voelde ook mijn innerlijke kracht weer. Toch was het tijd om weer huiswaarts te keren en de geleerde lessen te verinnerlijken.
Eenmaal Terug in mijn Yurt zakte mijn energie naar een dieptepunt. Na 2 dagen depressief te zijn zag ik hier dat ik dit gevoel ook al zo vaak eerder had beleefd en ik besloot het te doorbreken. Op dat moment voelde ik me zowel leeg en in het luchtledige zweven maar voelde ook heel sterk mijn potentie en mijn kracht. De potentie om uit enthousiasme nieuwe dingen neer te zetten met alles wat ik dit leven heb geleerd en nog mag leren. Ik besloot nog een tijdje (deze winter) in het luchtledige te blijven, kortom naar binnen te gaan en mijn patronen en onverwerkte emoties te aanschouwen.
Een van die emoties is boosheid waarvan ik dacht dat ik hem wel aardig verwerkt had. Maar de kosmos kwam zomaar met 2 triggers in 1 week die feilloos lieten zien dat ik nog een behoorlijke boosheid in me heb op het vlak van onrechtvaardigheid en onrechtvaardig behandeld worden. Een tijdje geleden heb ik me al gerealiseerd dat ik bepaalde emoties onderdruk en heb ik een en ander gelezen over regressietherapie. Ik weet dat mijn onverwerkte emoties uit mijn vroege jeugd stammen en daar is een periode van een paar jaar waar ik niks meer van weet. Dit schijnt te gebeuren als je iets traumatisch meemaakt. Ik wil een of meerdere regressietherapie sessies doen om naar deze periode te gaan en de emoties een nieuwe plek te geven en er een andere conclusie aan te verbinden. Het voelt dat dit goed is om te doen en ondertussen staat de deur al met een grote kier open.
Als klap op de vuurpijl wordt ik 18 december ziek met oplopende koorts en beland ik de 20e met 40 graden koorts in het ziekenhuis. Heel fijn dat medebewoonster Sylvia de hele tijd aan mijn zijde was en me steunde want ik was zo slap als een vaatdoek. Eenmaal opgenomen kunnen ze niet vinden wat het is en de koorts blijft oplopen. Ik wordt daarom gelijk aan het antibiotica infuus gezet. Ik denk nog even aan wilde paddenstoelen die ik gegeten heb en zet in het ziekenhuis een vraag uit op Facebook in een speciale Paddenstoelen groep.. Zaterdag nacht heb ik 41,3 koorts en ben ik heel emotioneel. In 2012 heb ik tijdens een Ayahuaska ceremonie mijn hele leven aan me voorbij zien gaan inclusief mijn vroegtijdige dood. Mijn moeder leefde namelijk nog in dit visioen. Ik dacht, misschien is het waar en ga ik eerder dood.
Ik heb die zaterdag in het ziekenhuis veel gehuild waarbij ik voornamelijk het verdriet van het afscheid nemen voelde. Ik was eigenlijk niet bang voor de dood zelf. Ik geloof namelijk dat mijn wezen, mijn ziel, na de dood gewoon verder gaat. Zaterdag nacht heb ik mijn zussen gebeld en gesmst en gevraagd of ze naar me toe wilden komen en dichtbij me wilde zijn. De volgende dag waren ze er allemaal en dat voelde heel fijn. Drie zussen, ik noem ze nu ‘de Louis Angles’, waren er 400% voor me en zetten de arts die nogal ongeïnteresseerd was goed onder druk. Wat voelde dat fijn dat als je je zo zwak voelt dat je gesteund wordt. Als ik dit schrijf schieten de tranen in mijn ogen. Zondag toen de koorts niet wilde zakken ben ik nog door de MRI scan geweest en is er nog een longfoto gemaakt. Hieruit kwam dat ik een longonsteking had. Verder zijn er nog vele andere testen gedaan om te kijken of er een andere oorzaak was. Tot aan de vosse lintworm aan toe omdat ik nogal eens uit het wild eet en at en in 2004 tijdens mijn reis in Alaska ook goed ziek ben geworden van het eten uit de natuur. Echter is er geen oorzaak gevonden. Uiteindelijk mocht ik er na 6 dagen 2e kerstdag weer uit. Het voelt alsof de longontsteking zo moest zijn. Een helende ervaring waarin ik veel heb gehuild samen met mijn lieve familie. Het voelt alsof de onderlinge band en liefde door deze gebeurtenis is toegenomen.
Toen ik terugkeerde in mijn Yurt, begin januari, hadden medebewoners Yoka en Trevor mijn Yurt schoongemaakt, mijn bed verschoond en de was gedaan. Dat was heel fijn want ik voelde me nog behoorlijk slap. Ook voelde het alsof het allemaal nog niet voorbij was en ik de komende maand(en) nog in innerlijk proces zou zijn. Vanwege mijn lage weerstand en de antibiotica die ik 14 dagen heb geslikt werd ik ook nog eens overvallen door een lichte griep. Gek genoeg voelde dit alles goed. Lichamelijk voelde ik me slap maar geestelijk steeds sterker worden. Ook voelde (en nog steeds) ik dat op dat moment alles weer open stond in mijn leven en misschien wel wil gaan reizen dit jaar. Wat een bevrijdend gevoel. Na 6 jaar Yurt leven heb ik even afstand nodig om perspectief te scheppen.
Inmiddels ben ik weer lichamelijk hersteld. Mijn innerlijke winterproces is nog gaande en voel ik dat langzaam de lente er weer aan komt. Mijn energie neemt weer toe en ik voel dat het goed is. Het heeft pas gesneeuwd en dat levert mooie plaatjes op!
Mooi verhaal Louis! Vind het nog altijd knap van je dat je op deze manier leeft. Wens je veel kracht toe voor de komende tijd! Be happy! 😀
Dankjewel Niels!
Niels Jan Roorda liked this on Facebook.
Bri van der Liet liked this on Facebook.
Wauw mooi geschreven bedankt voor het delen
Madelon Stoele liked this on Facebook.
Louis je inspireert velen met je levenswijze.. Blij dat je weer er bent en er sterker uitgekomen bent. Hoop dat je de weg vindt die bij je past.
Robert
Hey lieve Louis, wat een verhaal. Heb er veel bij gevoeld tijdens het lezen, fijn dat het weer beter met je is. Liefs van mij Janine
Hoi Louis, wat een innerlijke reis heb je gemaakt, ik hoop dat dit voorjaar je nieuwe ruimte en licht geeft. Was fijn van de zomer even langs te komen en bij te praten. Groetjes, Monique