Ik woon nu ruim 4,5 jaar in mijn Mongoolse Yurt en ik kan wel zeggen dat deze periode voor mij de meest authentieke in mijn leven is. Steeds dichter bij mijzelf blijven en steeds beter met mensen om kunnen gaan.

Terug naar de Basis
Begin van dit jaar heb ik workshops ‘Terug naar de Basis‘ gegeven.  Dat is zeer goed bevallen. Wat mooi om te zien dat je in drie dagen tijd een enorme fijne band kan opbouwen met een groep. En dit succes was mede te danken aan de Praatstok. In de Indiaanse cultuur wordt de praatstok gebruikt door de raadsleden om ‘het heilige standpunt’ te delen. De stok wordt van de ene naar de andere spreker doorgegeven. De mening van de spreker wordt gerespecteerd, iedereen luistert, niemand onderbreekt, niemand spreekt voor zijn beurt. Twee keer per dag hielden we een Praatstok ronde waarbij je kon delen hoe je je voelde en wat er in je omging. Iets wat we in onze maatschappij normaliter niet vaak doen. Maar nu wel en dit zorgde voor een intense groepsbinding. Ben hier dus zeer enthousiast over en ik zie het als de missing link in de samenleving om tot elkaar te komen, elkaar te zien en te horen en zodoende conflicten op je werk of in je familie of relatie te voorkomen. Ik wil daarom in de toekomst de Praatstok integreren in mijn leven in mijn relatie en in relatie tot anderen.

Moeilijk jaar
Echter was afgelopen jaar ook een moeilijk jaar. Op relationeel gebied gebeurde nogal wat en dat was niet altijd makkelijk. Ik werd bijvoorbeeld verliefd op een vrouw en het was niet wederzijds. Het leverde mij een hoop pijn op. Oude pijn van mijzelf afgewezen voelen. In de verliefdheid zette ik haar op een groot voetstuk, de Prinses op het witte paard zogezegd en zat dus volledig in een roze wolk. Langzaam begon ik in te zien dat ik een les aan het leren was. Ik herkende de pijn uit vroegere situaties. Ik kon zien dat ik niet verliefd was op haar maar verliefd op een sprookje. Een hele fijne steun waren de boeken ‘Verslaafd aan Liefde’ van Jan Geurtz en ‘Gesprekken met Jeshua’ van Pamela Kribbe. Hierdoor heb ik mijn pijn kunnen verwerken en transformeren. Later dit jaar werd ik nog eens verliefd en gebeurde hetzelfde. Echter kon ik er nu mee omgaan en voelde het transformatie proces dat nog gaande was, ik was er zogezegd bewust van en kon veel beter omgaan met de pijn. Hij was dragelijk geworden.

Eenzaamheid
Ook ben ik mijn eenzaamheid tegengekomen. Ik heb altijd goed alleen kunnen zijn in mijn leven. Ik had daar ook een goede reden voor, als ik alleen ben kan niemand me pijn doen en samen werken is alleen maar moeilijk en lastig. Al kon ik de 2e helft van mijn leven met als climax de laatste jaren steeds beter met anderen en groepen door een deur. Tot ik dit jaar de workshops organiseerde en er achter kwam hoe fijn het is om in een groep te zijn en hoe 1 + 1 ook 3 kan zijn als de sfeer goed is en de communicatie open en verbindend. Na afloop zat ik daar dan in mijn Yurt en besefte dat het alleen zijn niet meer voldoening gevend was. Echter kon ik deze wens niet zo goed naar mij hand zetten. Ongedurigheid maakte de eenzaamheid groter en als klap op de vuurpijl kwamen er ook geregeld mensen op mijn pad waar ik door getriggerd werd in mijn oude pijn van mijzelf niet gezien voelen. Ik voelde me een beetje terug bij af. Echter waren het oude angsten die de kop op staken en graag wilde laten zien dat ze er nog volop waren. Het boek van Pamela Kribbe heeft me daar ook erg mee geholpen en laten inzien dat ik in een transformatieprocess zat waarbij deze demonen nog een keertje volop zich zouden laten gelden. Ik kon ook inzien dat ik niet terug bij af was maar dat mijn ziel op dit moment heel duidelijk voor ogen had en heeft welke kant ik op wil. Maar mijn lichaam en geest stribbelden tegen en dat doet dan behoorlijk pijn. Toen ik dat door begon te krijgen ben ik weer begonnen met mediteren om mijn innerlijke rust die ik kwijt was geraakt weer terug te krijgen. En langzaam begon ik in te zien dat ik bezig was me mentaal en fysiek klaar te maken voor het leven in een gemeenschap. Ik besloot inspiratie op te gaan doen.

Leven in een Gemeenschap
Dus ik ging langs bij woon/werk gemeenschap de Vlierhof net over de Duitse grens bij Nijmegen. Er ging daar op dat moment van alles mis en ik ervoer mijn kracht en toegevoegde waarde als mens in een groep. Dat was heel fijn om te merken. Ik zag dat ik klaar was om een volgende stap in mijn leven te zetten. Ook besloot ik inspiratie te gaan opdoen bij 2 grote ecodorpen. Namelijk Findhorn in Schotland en Tamera in Portugal. Ik heb daar gezien hoe ze met elkaar omgaan. Heel liefdevol en open. De groepscommunicatie in beide dorpen lijkt erg op de Praatstok methode en dat maakt dus een wereld van verschil hoe mensen dan met elkaar omgaan. Constructief in plaats van competitief en vooral geweldloos. Heel mooi en wederom bekrachtigend in mijn wens om met andere mensen in een gemeenschap te gaan leven. In Tamera zijn (open) relaties en seksualiteit belangrijke bewustwordings onderwerpen. Naast de huisje boompje beestje monogame relatie zijn er nog meer vormen en die mogen er zijn en onderzocht worden. Ook dit onderwerp houdt me nog bezig en ik heb mijn waarheid hierin nog niet gevonden.

En nu
Inmiddels ben ik weer terug in mijn Yurt en kriebelt het om weer dat samen gevoel te hebben. Ik ben begonnen een plan te schrijven voor het opzetten van een gemeenschapje, in eerste instantie, van maximaal 20 personen. Met hierin een visie, missie en een plan van aanpak. Als ik klaar ben dan ga ik dit plan de werled in gooien en mensen zoeken voor een kerngroep van zo’n 5 man. Ik hoop medio januari met iets te komen. Wordt vervolgd. Ik hoop ook weer wat meer op mijn weblog te gaan posten want dat heb ik de afgelopen maanden een beetje verwaarloosd.