Mensen gezocht voor zelfvoorzienend leven project Densborner Wassermühle, Eifel, Duitsland


In 2008 kochten Anne-Marion Pothaar en Wijnand Krabman een 250 jaar oude watermolen in Densborn. Hun doel: de molen weer in gebruik nemen en er een plek maken om zoveel zelfvoorzienend te leven.

De Densborner Wassermühle werd van oudher altijd gebruikt om het graan uit de omgeving te malen en als bakkerij. Totdat de laatste molenaar/bakker daar in 1962 mee stopte. De nieuwe eigenaars troffen een nog vrijwel intacte watermolen aan en kregen de mechaniek weer op gang. Momenteel produceert de watermolen op jaarbasis zo’n 2000 kwh elektricigteit, afhankelijk van de hoeveelheid regen. In de molen kan nu ook weer graan worden gemalen. Zie filmpje. Het woonhuis bij de watermolen werd omgebouwd tot Bed & Breakfast en er kwam een workshopruimte met bakoven waar van het zelfgemalen meel brood en pizza’s worden gebakken. Er is een cursusaanbod ontwikkeld, er kwam een camping en in de molenvijver kan worden gevist. Voor de toekomst zijn nog een klein restaurant en een bedrijfskeuken voorzien.

De watermolen staat in Densborn, nabij Gerolstein en Bitburg. Eigelijk is de omgeving al ingericht om de bewoners ervan te voeden. Op het terrein van 1,5 hectare staan allerlei vruchtbomen: appels, pruimen en hazelnoten. Anne-Marion en Wijnand zijn ook begonnen om de  moestuin weer op te zetten en er komen  kippen, konijnen en varkens. Vanuit de filosofie ‘van het zaadje tot op het bord’ willen ze producten verkopen die in eigen beheer zijn geproduceerd. Het uitgangspunt is niet om er rijk van te worden, maar om in harmonie met de omgeving en de natuur te kunnen leven.
Om dat proces te optimaliseren, zoeken ze nu mensen die samen hen de plannen verder willen ontwikkelen. Dat kan door tegen kost en inwoning werkzaamheden te verrichten of door financieel te participeren.

Densborner Wassermühle , Meisburgerstrasse 38, 54570 Densborn, Duitsland. Tel. 0049-6594-922831.

Wat is Geweldloosheid?

Ik ben net terug uit de Pyreneeën alwaar ik meegeleefd heb in 2 leefgemeenschappen. La Borie Noble en La Douceur et de l´Harmonie. De eerste gebaseerd op de ideeën van Lanzo del Vasto, een volgeling van Gandhi en de tweede een veganistische leefgemeenschap. In La Borie staat geweldloosheid tegen alle levende wezens centraal en in la Douceur geweldloosheid jegens dieren, althans zo zou je veganistisch leven kunnen samenvatten. Een opmerkelijk detail is dat in La Borie er wel dierlijke bijproducten zoals melk en eieren gegeten worden, geen vlees dus. Elke gemeenschap probeert op eigen wijze verantwoordelijkheid te nemen op deze onderwerpen. Zelf vind ik geweldloosheid ook een woord waarnaar ik zou willen leven. Maar wat is geweldloosheid nu precies?

Ondanks het feit dat men het principe van geweldloosheid zo goed mogelijk probeerde in te vullen ervaarde ik zelf wel enige mate van geweld. Op 3 vlakken, nl. het geestelijke en het praktische vlak en mogelijk geweld tegenover dieren.
 
Geweld tegenover dieren
Zelf eet ik nog steeds af en toe een stukje vlees. Ook eet ik regelmatig eieren en boter. Ik ben er zelf nog niet helemaal over uit wat mijn standpunt is ten opzichte van geweld tegenover dieren en wat dat nu precies is. Het doden van dieren is zeker een vorm van geweld echter ben ik er nog niet helemaal over uit of ik dit moreel ontoelaatbaar vind mits dit met een zekere vorm van respect gebeurt. De indianen bijvoorbeeld, dankten het dier waar ze op jaagden, dat ze het mochten doden. Jaren geleden al ben ik overgestapt op biologisch vlees omdat de dieren in de biologische sector een beter leven hebben.
 
Ook het gebruiken van dieren om het gras kort te houden wordt door sommige mensen als een vorm van geweld gezien. Als je een geit zijn leven lang aan een ketting zet dan vind ik dat zeker ook gewelddadig. Ter info voor vegetarieers, voor het eten van eieren en het drinken van melk worden trouwens overtollige haantjes en stiertjes gedood. 
 
Zelf wil ik kippen gaan houden voor de eieren en het vlees van de haantjes. Ook wil ik graag schapen of geiten om het land te begrazen en voor de melk om boter van te maken. Zolang ik nog vlees, eieren en boter eet denk ik dat de dieren hier een veel beter leven hebben als in de geïndustrialiseerde wereld (zelfs de biologische). En wellicht kom ik tot de conclusie dat ik dat ook te ver vind gaan, wie weet.
 
Geweld op geestelijke vlak
Op het geestelijke vlak ervoer is regelmatig negatieve energie tussen mensen of geestelijke druk. In beide gevallen werd er niks geuit maar hing de energie gewoon in de lucht. Iets was ik zelf ook niet anders gewend ben in mijn leven. Zo lossen wij westerse mensen het (dus niet) op. Gewoon in de lucht laten hangen. Totdat er een fikse ruzie ontstaat en dan barst het geweld los. Een soort compensatie van de eerdere wapenstilstand.
 
Wat ik in beide gemeenschappen ervoer dat sommige energieën er al lang(er) rondhingen en er dus weinig aan gedaan werd om ze in banen te leiden. Ik ervoer dat als jammer en een soort stilstand in persoonlijke en gezamenlijke groei. Zelf ben ik hier de laatste tijd juist mee aan het oefenen om hier wat aan te doen. Het gaat er hierbij om dat als je innerlijke onrust of negativiteit voelt dit op gezette tijden kan delen met je partner of mensen waarmee je dit ervaart. Je kunt dit noemen heartsharing/harte delen "het delen wat er in je hart omgaat". In een groep wordt het tegenwoordig ook wel gepraktiseerd in de vorm van het vredesgesprek. Mensen zitten in de cirkel en kunnen in het midden stappen om te delen wat er in hun binnenste omgaat. In beide gevallen is het de bedoeling dat de ander luistert en geen commentaar of advies geeft. Net zolang totdat de ander klaar is. Vaak duurt dat zo'n 3 tot 5 minuten. In het geval van het vredesgesprek is een bijkomend punt dat de anderen in de cirkel de mogelijkheid hebben om als de 1 klaar samen te vatten wat ze gehoord hebben. Geen advies of commentaar alleen wat ze gehoord hebben. Het mooie hiervan is dat anderen vaak het gehoorde anders samenvatten als jij en hierdoor er een completer beeld ontstaat wat er gedeeld is maar ook meer begrip en duidelijkheid.
 
In mijn eigen situatie waar ik het zowel 1 op 1 als in de groep heb gepraktiseerd heb ik het als erg verlichtend ervaren. Omdat de ander niks mag terug zeggen wordt er ook beter geluisterd naar de woorden en hoor je ook je eigen woorden beter, alsof je in een spiegel praat. Wel is het zo dat dit harte delen ook niet makkelijk is. Ik heb gemerkt dat mijn ego soms liever niks deelt en lekker op afstand blijft (ver)oordelen. Het grote verschil echter is dat als je over de drempel stapt het zich dubbel en dwars terug betaalt. Het niet delen levert nl. niks op of zelfs een beetje meer negativiteit. Het wel delen laat een groot gedeelte van de negatieve energie als sneeuw voor de zon verdwijnen! 
 
Na bezoek aan deze 2 leefgemeenschappen ben ik er nog meer van overtuigd dat dit een essentieel element is om een stapje verder te komen in persoonlijke groei maar ook in geweldloosheid. We doen elkaar namelijk een hoop geestelijk geweld aan door negatieve energieën onnodig lang te in de lucht te laten hangen.
 
Geweld op praktische vlak
Op het praktische vlak ervaarde ik niet direct geweld maar beredenerend gezien indirect geweld dat al geschied is ergens anders (in een derde wereld land bv.). Het doel van de eerste gemeenschap was nl. om voor het grootste deel zelfvoorzienend te zijn waarbij iedereen een evenredig deel meewerkte. De theorie is dat door externe producten te kopen, bv. rijst uit India ongelijkheid en geweld in stand wordt gehouden omdat we dit eigenlijk over de ruggen van de armen doen. Veel producten komen daar vandaan omdat het voor ons te arbeidsintensief is. Ook hebben ze daar het voedsel vaak eigenlijk voor eigen gebruik nodig. Vandana Shiva, een activiste die zich onder andere inspant voor voedselzekerheid met name voor de armen, stelt dat wij westerse landen de arme mensen van hun voedsel beroven. Ik ben het daar wel mee eens. Wil je hier wat meer over weten kijk eens naar 'The Economics of Hapiness' of 'Mother Earth' beide bij de omslag te bestellen of lenen. Woon je bij mij in de buurt dan kan je ze ook bij mij lenen.
 
Echter bleek dat de gemeenschap die al sinds 1962 bezig is met deze ideeën anno 2012 nog steeds verre van zelfvoorzienend is. Een groot deel van de producten zoals rijst, linzen, bonen, olie wordt nog steeds extern gekocht. Zo doe ik dat ook nog steeds. Echter doordat deze gemeenschap deze vorm van geweldloosheid zelf predikt en beargumenteert kon zag ik dat dit gewelddadige element er nog steeds is, ook in mijn leven. Ik was me er eigenlijk nog niet zo van bewust alhoewel ik bovenstaande documentaires al wel gezien had. Hierin zie ik hoe sterk de kracht is van ingesleten (voedsel)patronen en hoezeer we aan deze patronen verslaafd zijn. Mijn inziens was dit ook het probleem in La Borie Noble enne……..niet te vergeten bij mijzelf ! (:
 
Hier zie ik ook hoe gehecht ik eigenlijk ben aan mijn linzen, pindakaas, rijst terwijl ik eigenlijk voldoende goede alternatieven zelf kan verbouwen in mijn eigen tuin. Ik ben dan ook van plan om deze afhankelijkheid van producten uit lage lonenlanden drastisch te verminderen. Dit vergt een praktische inspanning, op dit moment kweek ik nog iets te weinig voedsel om van te leven maar vooral een geestelijke inspanning namelijk het loslaten van mijn verslaving aan pindakaas, rijst en linzen. Toch voel ik dat hier nu klaar voor ben. Ik eet nl. al heel veel uit mijn eigen tuin en denk dat ik ook de mentale stap kan maken om te kiezen voor vervangers van pindakaas, linzen en rijst. Linzen kunnen worden vervangen door allerhande zelf gekweekte bonen, rijst kan worden vervangen door aardappels, aardperen en granen. En zo is eigenlijk overal wel een vervanger voor die lokaal gekweekt kan worden.
 
Naast het verminderen van dit geweld levert het mij ook nog het een en ander op! Ik hoef nl. minder geld te verdienen om al die produkten te kopen. Ik krijg er gezonde en verse produkten voor terug die ik tevens kan ruilen of verkopen in mijn directe omgeving. Bovenal levert het mij erg veel voldoening en het gevoel van self empowerment!

Op bezoek bij leefgemeenschap La Borie Noble

Ben net terug van 3 weken Pyreneeën met mijn goede vriendin Mari. Doel van de trip was om te kijken of het de moeite waard is om er te gaan wonen. Ook wilde we ons laten inspireren door een 2-tal leefgemeenschappen. Als eerste gingen we op bezoek bij La Borie Noble. Gesticht in 1962 door Gandhi volgeling Lanza del Vasto. Deze gemeenschap 400 hectare groot ligt verscholen in de bergen van Languedoc nabij Montpelier. Het heeft wat weg van een klooster. Waar in 1979 hier nog 100 bewoners leefden zijn er nu nog zo'n 12 vaste bewoners over. Variërend in de leeftijd van 20 tot 80 jaar. Nieuwe bewoners zijn dus welkom! Ook zijn er een 10 tal vrijwilligers die er variërend van 2 weken tot een jaar meeleven. Er wordt geleefd volgens het principe van geweldloosheid. Iedereen draagt evenredig z'n steentje bij en wordt er geprobeerd zo zelfvoorzienend mogelijk te leven. Zo wordt er kaas gemaakt van de melk van eigen koeien. Er is een bakkerij die brood verkoopt in het dorp. Ook is er een grote tuin waarin groenten en aardappels worden verbouwd. Ook zijn er fruitbomen. Appels,wortels en aardappels worden opgeslagen in de kelder zodat er de hele winter van gegeten kan worden. Desondanks worden er nog veel producten van buiten gehaald, zoals linzen, bonen, granen en oblieën. Er is een vast dagritme waarbij meditatie/gebed (los van alle godsdiensten), samen werken, eten klaar maken en eten een vast onderdeel van de dag zijn. Elk uur wordt de klok geluid en is de bedoeling dat je een minuutje je werk stil legt en stil bent voor innerlijke reflectie. Elke zaterdag avond is er volksdansen, zang of verhalen vertellen. 

Kijkje in de keuken, hoofdgebouw en wasruimte

Mari en ik draaiden gewoon mee in het dagelijks leven. Zo hielpen we mee met snoeiwerk, schoonmaken en het doen van de handwas. De vaste bewoners hadden veelal hun eigen bezigheden. Wij werkten voornamelijk met de andere vrijwilligers. Wel zagen we de vaste bewoners bij het ochtend en avondgebed en het middageten. Ik vond het heel inspirerend om een weekje mee te leven. Het samen zingen, bidden en eten vond ik fijn al hoeft het voor mij niet elke dag. Desondanks vond ik dat er wat te weinig echt gedeeld werd op zielsnivo. Een cirkel gesprek waarbij de deelnemers delen wat er in hun binnenste omgaat zou niet verkeerd zijn denk ik. Hierdoor kunnen energieën die vast zitten of in de lucht hangen maar niet uitgesproken worden lucht krijgen en weer gaan stromen. Wil je wat meer te weten komen over deze gemeenschap, Mark Shepard heeft er in 1979 een boekje over geschreven, welke hier online te vinden is,  en ik kan uit ervaring vertellen dat het er nu nog net zo aan toe gaat.

De traditionele handwas

The real terrorist was me

In dit filmpje gemaakt door een ex soldaat van het amerikaanse leger wordt op een heldere manier duidelijk gemaakt dat de echte terrorist niet iemand ver weg is met andere gewoonten en denkbeelden. De echte terrorist is gewoon overal om ons heen. Het zijn de bedrijven die geld verdienen met als enige doel meer geld en dus als gevolg uitbuiting, hebzucht en oorlog. Sterker nog, de terrorist zijn wij zelf omdat wij steun geven aan deze bedrijven door te consumeren en te werken voor deze bedrijven. Het zijn wij zelf die voeding geven aan dit systeem. Het zijn niet de wapens in de oorlog die het kwaad veroorzaken maar wij die de wapens hanteren.

De tijd is aangekomen om het kwaad in ons zelf te gaan zien ipv. dit alleen te zien en veroordelen in de ander. Ook is de tijd aangekomen dat we het goede in ons zelf gaan zien en dit ook te zien in de ander. Hier is veel moed, inzicht en liefde voor nodig. Zolang we dit niet in zien zal elk nieuw systeem zich vormen naar het evenbeeld van onze verscheurde innerlijke wereld.